Als ik op het Sylspaed ben, daar waar de weg zich splitst, kijk ik altijd even richting overkant Dolte, naar de werkplaats/atelier van Floor. Een prachtige plek, rustig en aan het water, uitzicht op de scheepstimmerwerf. Dat laatste past mooi bij haar liefde voor hout en ik vermoed dat dit voor haar cursisten ook een inspirerende omgeving is.
Over haar cursussen vertelt Floor: “Eind jaren ’90 ben ik daar mee begonnen. Eerst was ik daar heel onzeker over. Zou ik dit kunnen, zouden de cursisten het wel de moeite waard vinden? Gelukkig merkte ik redelijk snel dat het goed ging. Als ik terugkijk zeg ik dat in het begeleiden van anderen mijn liefde voor mensen en mijn liefde voor kunst bij elkaar komen.”
Die combinatie begreep ik niet meteen en daarom vroeg ik of ze dit wilde aanvullen.
Haar reactie was: “Dan ga ik even terug naar vroeger. Na het voortgezet onderwijs wilde ik ergotherapeut worden. Dan ga je met mensen om en je moet creatief zijn. Je moet iemand kunnen helpen die door een ziekte of aandoening beperkt wordt in het dagelijks functioneren. Je werkt altijd één op één.”
“Je bedoelt dat je aanvankelijk dit beroep wilde kiezen, maar het is duidelijk dat je leven anders is verlopen. Je begeleidt nu mensen die willen uitproberen wat ze met hun handen kunnen doen.” “Ja, en dat is boeiend omdat zo’n proces maakt dat ik me moet verplaatsen in die ander, contact moet maken. Als die ander dan enthousiast wordt, klopt het en als hij/zij niet verder komt in het maakproces, dan vraagt dat van mij ook dat ik meedenk en meezoek. Zo is dit lesgeven aan mensen altijd weer verrassend, ook voor mezelf, het verbreedt mijn blik en geeft me nieuwe impulsen.
Als ik hier nog wat over doordenk dan vind ik dat dit het grote maatschappelijke belang van kunst is: verwonderd zijn, je gevoel laten spreken, oplossingen zoeken. Er is nooit één oplossing, of één waarheid, dat is bevrijdend en dat is schoonheid.”
“We hadden het even over je tijd in het voortgezet onderwijs. Waar heb je dat gedaan?” “In Apeldoorn, mijn ouders waren van Workum daar naar toe verhuisd.” “Later ben je hier weer terechtgekomen.” “Ja’, onderbrak Floor mij, ‘en ik ga hier ook niet meer vandaan.”
Ze zei dit heel overtuigd en vervolgde: “Na fikse omzwervingen ben ik hier weer teruggekomen, de liefde bracht me terug in Workum. Ik werkte in de zorg en deed ondertussen verschillende opleidingen, gericht op dat wat ik nu doe. Ik reisde regelmatig naar Amsterdam, naar het atelier van de bekende beeldhouwer Karel Gomes en later naar Maarten Robert de houtsnijder, beeldhouwer, en restaurateur. Ook heb ik een deel gedaan van de opleiding scheepstimmeren.”
“Je hebt je niet alleen technieken eigen gemaakt die gericht zijn op het maken van beelden, maar je bekwaamde je ook in het restaureren van houtsnijwerk. Toen ik zo pas binnenkwam zag ik dat je aan het werk was met een ‘bovenlicht’ uit een historisch gebouw. Je was bezig met het restaureren van sierlijke houten krullen.” “Ja, dit doe ik graag, het is ons erfgoed en het is prachtig vakwerk. Maar omdat het veel geduld en preciesheid vraagt, wissel ik het af met groter werk, en eigen werk natuurlijk, dat laatste is voor mij uiteindelijk het meest wezenlijke.”
Toen Floor de woorden ‘groter werk’ gebruikte zag ik weer voor me hoe ze in de werkplaats op een steiger stond te hakken aan de grote leeuwen van de Workumer fontein. Ik vroeg haar hoe ze terugkeek op die tijd. “Dat was een mooi proces, acht maanden heb ik er aan gewerkt. Cornelia Parker had het ontwerp gemaakt en ze vroeg mij of ik het wilde uitvoeren. Ons contact was heel positief, ik voelde me gedragen. Ze nam bijvoorbeeld mijn voorstel om accoya-hout te gebruiken graag over en op verschillende details heb ik een eigen inbreng gehad.”
“Je hebt als foto bij deze kennismaking gekozen voor jouw beeld van lindenhout, iepenhout en gips ‘Vrouw met speer’. Hout met gips is voor mijn gevoel bijzonder, en die speren zijn opvallend.” “Ik begrijp dat je dit vraagt, weet je het gaat in mijn werk om iets dat anders is dan het in eerste instantie lijkt, dat bedenk ik niet dat gaat als vanzelf. Deze vrouw staat er ontspannen bij maar ze heeft speren in de hand, ze zou die kunnen gebruiken. Zodra er een doel is, is ze in staat om zich daar sterk op te focussen. Ik laat dat zien met de speer omdat die voor mij te maken heeft met doeltreffendheid, concentratie en gerichtheid. En speren of pijlen hebben tevens met (het ontwaken van) liefde te maken, ik heb ook wel speren gemaakt met bloemen.”
Met dit laatste in gedachten stel ik vast dat Floor me in deze kennismaking heeft laten zien dat ze veel technische vaardigheden heeft, maar dat ze ook een diepe denker is die in staat is zowel gedachten als gevoelens in heldere vormen om te zetten.