Het kind van de rekening

 

 

Al enkele decennia schrijf ik rond deze tijd een bericht over de nieuwe tentoonstelling van Ada Stel. Deze keer werd ik uitgenodigd voor een preview in galerie Ada Stel in Workum. De werktitel van de tentoonstelling luidt:

Het is een combinatie van schilderijen in olieverf en meerdere keramische objecten.

Ada bevestigt haar kunstenaarschap door opnieuw te laten zien hoezeer zij  de keramische technieken beheerst en toont ons enkele bustes, twee sprookjesachtige beelden van een kind en een achttal bollen voorzien van teksten ontleend aan de rechten van het kind. Op de top van de bol sluit een beeldje het keramische object af. Het eenvoudige en subtiele sculptuurtje roept onwillekeurig een glimlach op.

 

In haar portretten laat Ada zien hoe zij haar techniek weer verder heeft ontwikkeld. Het resulteert in trefzekere portretten, ontleend aan een rauwe maar dagelijkse werkelijkheid. Haar weergave is doorleefd en gedreven. Daarbij streeft zij niet naar realistische schilderijen, maar naar een figuratieve en kleurrijke weergave. Daarbij valt op hoezeer zij in staat is om een diversiteit aan emoties weer te geven. De twijfel, de moed, de uitzichtloosheid, de kwetsbaarheid, de angst, die een beroep doet op de verantwoordelijkheid van de kijker.

 

Ook in de presentatie van de schilderijen en de beelden geeft Ada sturing.  De schilderijen zijn  in onderscheiden groepen opgehangen en slechts hier en daar solitair en draagt zo bij aan de zeggingskracht van deze tentoonstelling in zijn geheel zowel als in zijn delen.

Het beeld van het kind droomt voor zich uit, de rechten van het kind echter dwingen de bezoeker tot een rondgang om de aard(?) bol waarop het zit, staat, speelt: leeft en overleeft.

 

De kunstwerken zelf laten ruimte over voor verschillende interpretaties, nodigen uit tot discussie, sporen aan tot denken en doen, tot stellingname.  

De geëxposeerde werken confronteren en leggen het kind van de rekening in onze handen.